Wat ik met jazz had voor 1985 is in een naam samen te vatten: Billie Holiday. Via muziek die me als jongen inspireerde, van the Associates tot Joy Division en Captain Beefheart, leken de wegen samen te komen in de opvatting en het geluid dat die zangeres vertegenwoordigde: aards, swingend, met pathos en ironie, een tekstbehandeling die zelfs de meest luchtige tekst nog een zekere noodzaak geeft. Eindelijk wist ik wat ik echt mooi vond, en wat bij mijn temperament - en hopelijk ook bij mijn talent - aansloot.

Dat ik al een paar jaar na die ontdekking toegelaten zou worden op het Sweelinck conservatorium was nog een onbestaanbare droom, die ik dan ook niet had. Door een toevallige samenloop ontmoette ik Steini van der Eng, een heel goede jazz-zangeres, die vond dat ik me moest aanmelden op de opleiding, terwijl ik op dat moment een baan had in de bibliotheek-sfeer. Eenmaal gewend aan het idee dat ik mijn dagen nu echt mocht gaan vullen met muziek maken besloot ik van die luxe gebruik te maken door zoveel mogelijk mooie arrangementen en nummers te schrijven en uit te (laten) voeren. Eigenlijk doe ik dat nog steeds. Ook in de oudste opnames - al zijn ze soms van repetities en voorspeel-avonden en van matige geluidskwaliteit - is dat uitgangspunt te horen.